به نظر می رسد که ارگانیسم های مدل برای مشارکت در تحقیقات علوم اعصاب لزوماً نیازی به داشتن مغز ندارند
به نظر می رسد که ارگانیسم های مدل برای مشارکت در تحقیقات علوم اعصاب لزوماً نیازی به داشتن مغز ندارند. مخمر، که برای اولین بار به عنوان یک مدل کلیدی از بیماری های عصبی در دهه ١٩٩٠ شناخته شد، همچنان به ارائه بینش های ارزشمندی در مورد علوم اعصاب، به ویژه با پیشرفت فناوری زیست پزشکی، ادامه می دهد.با استفاده از سلول های مخمریمحققان می توانند تغییرات ژنتیکی را با هزینه کم ایجاد کنند، سلول های مخمری به سرعت رشد می کنند و فرآیندهای بیماری را تقلید می کنند، از این رو به عنوان یک شاخص ساده از عملکرد و سلامت سلول بکار می روند، که برای چندین دهه به بررسی طیف متنوعی از بیماری های عصبی کمک کرده است. تا کنون مطالعات بسیاری با استفاده از مخمر نقش مضر تجمع پروتئین و کنترل کیفیت پروتئین آسیب دیده را در بیماری های آلزایمر، پارکینسون، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک(ALS) و هانتینگتون نشان داده است. علاوه بر این، محققان از مخمر برای مطالعه در مورد انتقال بین هسته و سیتوپلاسم درALS و زوال عقل، عملکرد ناقص میتوکندری در آتاکسی فریدریش، و اختلال در عملکرد وزیکول در بیماری آلزایمر استفاده کرده‌اند.
