مرکز تحقیقات نوروبیولوژی

آسیب طناب نخاعی بیماری بسیار ناتوان کننده بوده که علاوه بر مشکلات جسمانی، دارای تبعات اجتماعی و اقتصادی زیادی بوده منجر به اختلال عملکرد فاجعه بار می شود[1]. این آسیب می تواند سه عملکرد اصلی نخاع را‏ که شامل حرکت، حس و رفلکسها می باشد بطور نسبی یا کامل از بین ببرد. نقص های عملکردی به دلیل آسیب های وارده به فیبرهای آکسون، از بین رفتن نورون ها، فعال شدن آستروسیت ها و میکرو گلیاها و تحلیل اولیگودندروسیت ها می‏ باشد. مطالعات متعدد قبلی نشان داده‌اند که دارو درمانی به روشی وابسته به دوز، عملکرد را در مدل‌های حیوانی SCI بهبود می‌بخشد. آسیب نخاعی دارای فازهای اولیه و ثانویه می باشد. فاز اولیه در اثر آسیب مکانیکی رخ می دهد و فاز ثانویه بدنبال فاز اولیه و در نتیجه فعال شدن آبشاری از واکنش های التهابی ایجاد می شود. در مطالعات مشخص شده است که تشکیل رادیکالهای آزاد و پراکسیداسیون لیپیدها در SCI باعث واکنش استرس اکسیداتیو سریع و شدید می شود که مرگ نورون ها و کاهش جریان خون و در نتیجه ادم و پاسخ التهابی را به دنبال دارد. از این رو التهاب به عنوان یک عامل کلیدی با فعالسازی میکروگلیاها و آزاد سازی سایتوکاین های پیش التهابی باعث ایجاد آسیب های نورونی می شود.

امروزه درمان هایی نظیر دارو درمانی، هایپوترمی،ژن درمانی و سلول درمانی برای بهبود این آسیب بکار می رود که هنوز هیچکدام نتوانسته بطور کامل آسیب بوجود آمده را ترمیم نماید.

سطح پایین آنتی اکسیدان بعد از SCI نشان می دهد که درمان با آنتی اکسیدان ممکن است نتایج امیدوارکننده ای برای جلوگیری از آسیب ثانویه و بهبود عملکرد نورون ها داشته باشد. بخش عمده چربی در نخاع آن را در برابر حمله رادیکال های آزاد و فرآیند پراکسیداسیون لیپیدی آسیب پذیر می کند.

 آستازانتین (AST)، (ترکیبی ازخانواده زانتوفیل ها)، یک رنگدانه خوراکی است که فعالیت آنتی اکسیدانی بسیار بالایی دارد. مطالعات نشان داده اند که AST در مقایسه با سایر کاروتنوئیدها، بالاترین فعالیت آنتی اکسیدانی را نشان می دهد و 100 تا 1000 برابر قوی تر از عوامل اکسیدانت شناخته شده است.

آسیب های مغزی و نخاعی نیاز به درمان محافظت کننده عصبی دارند. AST از آپوپتوز سلولهای عصبی محافظت می کند و باعث ترمیم نورونی می شود. هم چنین رادیکال های آزاد را غیر فعال می کند تا پراکسیداسیون لیپیدی نورون ها را مهار کند و تولید آنزیم های آنتی اکسیدانی را تقویت می کند. علاوه بر این AST خاصیت ضد التهابی دارد و از ادم مغز جلوگیری می کند. مطالعات نشان داده است که AST به راحتی از سد خونی-مغزی عبور کرده و این امر موجب می شود تا این ترکیب بتواند مغز را در برابر آسیب های مزمن و حاد تخریب نورونی محافظت نماید. به نظر میرسد فعالیتهای آنتی اکسیدانی، ضد التهابی، ضد آپوپتوزی و سایر اثرات بیولوژیک بالقوه ی ASTدر محافظت عصبی نقش داشته باشند. شواهد جدیدی وجود دارد که نشان می‌دهد AST نقش مهمی در محافظت از سلول‌های عصبی در برابر آپوپتوز پس از آسیب سیستم عصبی مرکزی مانند ضربه مغزی، آسیب ایسکمیک مغزی، سندرم پارکینسون و سندرم آلزایمر دارد. همچنین نقش محافظتی و درمانی درآسیب نخاعی در مدل حیوانی نشان داده شده است.

آستازانتین با داشتن اثرات آنتی اکسیدان، ضد التهاب، آنتی آپوپتوز و محافظت کننده عصبی، از شدت واکنشهای پیش برنده فاز ثانوی آسیب نخاعی می کاهد، این مطالعه قصد دارد، اثرات درمانی آستازانتین بر بهبود بیماران مبتلا به ضایعه نخاعی کامل را ارزیابی کند.